Daar zat ik dan. In een piepklein moestuintje in een piepklein Frans dorpje. Op retraite voor de nodige stilte en bezinning. Met acht anderen had ik die dag daarvoor als een sardine ruim 10 uur in het blikken busje gezeten. Ik was blij weer buiten te zijn.
Ik keek naar de sla en strengen rabarber en merkte tot mijn eigen verbazing een verdriet van binnen. Ik keek naar de doorgeschoten radijs en de pioenroos in haar knop en voelde tranen opwellen. Wat is dit? Waarom huil ik? ‘Omdat dit je familie is,’ echode het in mijn hoofd. ‘Hier voel je je thuis.’
Thuis
De woorden drongen tot me door. Geen idee waar ze vandaan kwamen, maar het was raak. Ik voelde me thuis tussen de planten. Meer dan tussen de mensen. En daar wrikte de schoen. Ik wilde me zó graag ergens thuis voelen. Gelijkgestemden om me heen hebben. Een speciaal iemand in mijn leven die naast me staat, me lief heeft en wie ik lief mag hebben. Ik voelde me vaak ontworteld, alsof ik nergens thuis was. Onzeker werd ik ervan. Alleen tussen de bomen in het bos kon ik volledig mijn eigen ik zijn.
Oproep
Het vertrouwen in mezelf en de wereld om me heen was gezakt tot onder het nulpunt. Tijdelijk in de vrieskast geparkeerd, zodat mijn hoofd alle ruimte had om zichzelf zielig te vinden. Handig. Zo gaat het nooit lukken natuurlijk.
Ik deed een oproep, stilletjes in mezelf. Ik vroeg om hulp; een simpel teken dat me zou helpen mijn vertrouwen terug te krijgen. In de vorm van een hart bedacht ik me, dat leek me wel toepasselijk.
Maria
De dagen gingen voorbij. Ik vergat mijn oproepje. De laatste dag van onze retraite kregen we een rondleiding door het klooster, waaronder de kapel. Ik stond wat afwezig om me heen te kijken, terwijl ik in de verte de stem van onze gids hoorde: ‘…normally mother Mary only carries baby Jesus in her arms, but in this case she also shows a heart of love…’ Het duurde even tot de woorden tot me doordrongen, ik me had omgedraaid en Maria in het vizier kreeg.
Als betoverd stond ik te kijken, voelde hoe mijn mondhoeken zich omhoog krulden en er een bruisende champagnefles in mijn binnenste werd ontkurkt. Een hart! Ze draagt een hart! Dit kan toch niet waar zijn? Op weg naar buiten deed ik een dansje.
Verliefd op het leven
Eenmaal terug in Nederland, nog vol van de retraite, stond ik op de automatische piloot wat bloempotjes te verplaatsen. Ineens zag ik in mijn ooghoek iets roods glinsteren. In één van de potjes, diep tussen de blaadjes verscholen, vond ik een chocolaatje. Het was omwikkeld in rood papier en had de vorm van een hartje. Ik keek. Overdonderd, dankbaar en betoverd door het moment. Ik lachte. Voelde hoe de champagnefles weer werd opgeschud. En ik wist dat ik zojuist tot over mijn oren verliefd was geworden op het leven.
Nicole Olsthoorn
www.vrouwennatuur.nl
Bekijk hierboven het interview met Nicole Olsthoorn in mijn programma ‘Zinvol toeval, de weg naar puur geluk’ bij Feel2B. Aflevering 3: Luister naar je hart.
Gratis e-book ‘De betekenis van toeval’
In dit gratis e-book lees je over de betekenis van de verschillende levels van toeval. Meld je aan en je ontvangt ook mijn inspiratiemail.
Laat je verwonderen!
Wat betoverend. Ontzettend mooi geschreven en wat een belangrijk gevoel. Ik voel het kriebelen in mijn buik. Geniet van je verliefdheid Nicole, want wow wat voelt dat lekker!
Oh wat mooi om jouw verhaal hier tegen te komen Nicole! Ik zal maar niet zeggen hoe ik hier gekomen ben / – Toeval bestaat écht. Ik kwam hier terecht via een opdrachtje uit de Maya e-wens cursus om terug te kijken in mijn logboek op toon 4 dag. En daar had ik iets geschreven over Zinvol Toeval. Ik besloot dus om deze website weer op te zoeken en mijn oog viel op een titel van een blog. En warempel … blijkt het verhaal van jou te zijn!