Het moest gewoon zo zijn

Najaar 2012
Op LinkedIn raak ik verzeild in een discussie over het reconstrueren van een historische put op de Markt in Den Bosch. In een jongedame die ik tot dan toe niet kende, vind ik een medestander. Omdat het in de discussie wel klikt, leggen we een linkje, zonder elkaar ooit gezien te hebben.

Februari 2013
Toevallig zie ik dat de voornoemde jongedame een bijeenkomst organiseert: een ‘Onconferentie’. De vage omschrijving intrigeert me en ik vraag of ik mag komen. Dat mag. Het blijkt een inspirerende bijeenkomst met enthousiaste mensen die nog echt idealen hebben. In de week nadien worden op Facebook heel wat vriendschappen gesloten. Met de meesten heb ik nog steeds geregeld contact.

Maart 2013
Een van de contacten van de ‘Onconferentie’ nodigt me uit voor een bijeenkomst voor Bossche creatievelingen. De kunstsector. Help! Dat is toch niets voor mij? Nooit veel opgehad met kunst, behalve dan het schrijven van korte gedichtjes. Op aandringen van een ander contact, die het wel leuk vindt als we samen optrekken, besluit ik me toch aan te melden. Bovendien ben ik me voor zo veel nieuwe dingen aan het openstellen, dat dit er ook nog wel bij kan.

23 april 2013
Over vier dagen is de bijeenkomst. Dankzij het op Facebook aangemaakte evenement, kan ik vast kijken wie er komen. Ik bestudeer namen en websites. Mijn oog valt op een grote verzameling heel grappige tekeningen, gemaakt door een mij onbekende kunstenares. Ze spreken me direct aan. Toch mis ik iets: tekst. Ik besluit niet tot de bijeenkomst te wachten en de kunstenares te mailen: ‘Je tekeningen zijn leuk, maar ik vind dat er gedichtjes bij moeten.’ Binnen korte tijd heb ik antwoord: ‘O, vind je dat? Ja, vroeger hebben er wel verhaaltjes bij gezeten, maar nu niet meer. Het zou eigenlijk wel leuk zijn.’ Voor mij is de reactie positief genoeg om even te bellen. De kunstenares, Mirjan, stelt voor dat ik bij gelegenheid wat proefversjes maak, dan kunnen we later nog eens kijken. Maar de tekeningen en het idee om daar gedichtjes bij te schrijven, laten me niet los. Ik ga er nog diezelfde avond voor zitten en maak er meteen maar 9. ’s Avonds heel laat stuur ik ze per mail.

24 april 2013
In alle vroegte krijg ik antwoord: ‘Ik word hier wel blij van. Laten we eens kijken of we er iets mee kunnen. Misschien volgende week of zo.’

27 april 2013
Na afloop van de bijeenkomst voor de creatievelingen kunnen Mirjan en ik dan ook persoonlijk kennismaken. We praten uitgebreid over wat ons bezighoudt en natuurlijk ook over de combinatie tekeningen-gedichten. Na een kwartiertje erkenning en herkenning kijken we elkaar eens aan en zeggen we stomverbaasd: ‘…en wij kennen elkaar nú pas?’ Het voelt alsof we al jaren goede vrienden zijn.

Zomer 2014
We werken nu 15 maanden samen en hebben onder andere een boekje en ansichtkaarten uitgegeven. Samen staan we op kunstmarkten, waar we goed verkopen. Iedereen prijst de combinatie van beeldende kunst en gedichten. In de begintijd – maar nu nog steeds – weigeren velen te geloven dat we relatief zo kort samenwerken: ‘Jullie werk past zo goed bij elkaar, die combinatie moet al vele jaren gerijpt hebben.’

Nee hoor, het moest gewoon zo zijn!

Emiel Bootsma
www.vlekkendingen.nl