Het leek wel een verboden relatie

Hoewel ik Schrijversvakschool Amsterdam succesvol had afgerond, was ik nog steeds op zoek naar ontbrekende kennis. Het hoe en wat van schrijven fascineerde mij mateloos.

Mijn eigen verhaal wilde schrijven. Niet letterlijk, maar in romanvorm. Het verhaal over hoe ik als jong meisje op een Grieks schip terechtkwam en over de wereld voer.

Ik wilde feiten vermengen met fictie. Zo kwam het dat ik me aanmeldde voor een cursus Autobiografisch Schrijven.

‘Oh nee hè!’ klonk het toen ik het leslokaal binnenstapte. Die uitroep van afschuw kwam van J. Wij kenden elkaar uit de hockeykantine 250 kilometer verderop.

Het bleek niet persoonlijk. J. was erg op zichzelf. Ze had haar eigen binnenwereld en daar liet ze maar zelden iets van zien. Die binnenwereld was geen veilige plek, maar eerder een plek waar ze alles wat ze niet kon duiden, even had weggestopt.

Schrijven was voor haar een mogelijkheid om met dat materiaal uit haar binnenwereld aan de slag te gaan. En daar had ze geen pottenkijkers uit haar nabije buitenwereld bij nodig.

Ondanks haar eerste reactie raakten we bevriend. Samen schuimden we samen de stad af, maakten De Slegte onveilig, aten de daghap bij V&D en leerden elkaar beter kennen én waarderen. Toen mijn roman jaren later uitkwam, was J. mijn eregast!

In onze gemeenschappelijke woonplaats ontmoetten we elkaar nooit. Alleen in Utrecht of Amsterdam: het leek wel een verboden relatie, zeiden we vaak giechelend.

Als we thuis waren, mailden we. Geestige mails schreef J. Over schrijven en haar geploeter daarin. We genoten beiden van die uitwisselingen.

Maar toen ging de mailfrequentie omlaag, tot ik helemaal niets meer hoorde. Ik zocht contact via haar dochter. Uiteindelijk werd ik uitgenodigd bij haar thuis. Behalve de dochter kwam daar nooit iemand.

Maar J. moest wel mensen toe gaan laten, want ze werd ziek. Zo ziek dat ze uiteindelijk in een verpleeghuis kwam. Het waren zware jaren. Te zien welk pad zij moest gaan, maakte mij intens verdrietig.

Maar zelfs nadat haar spraakvermogen was aangetast, bleef haar geestigheid doorschemeren. Naast verdriet was er ook vreugde om wat we mochten delen. En dankbaarheid voor mijn eigen gezondheid.

Na haar overlijden vroeg de dochter of ik op haar uitvaart wilde spreken. Pas later realiseerde ik me dat ik haar enige vriendin was geweest.

We werden op een onwaarschijnlijke manier samengebracht en hebben ontzettend veel voor elkaar betekend.

Marjon Sarneel
www.marjonsarneel.nl