Vinden zonder te zoeken

Tijdens de stiltedag bij ‘Huis van Haar Bron’ vraagt Marjon mij een persoonlijke mandala te maken, een heilige plek, met materialen uit de tuin. Ik heb geen vooropgezet plan en laat me verrassen door wat ik tegenkom. Al rondlopend dringt zich bij mij het inzicht op ‘Vinden zonder te zoeken’. Als ik het eerste veertje opraap, lijkt het me bijzonder als ik voldoende veertjes zou vinden voor het maken van de buitenste cirkel. De veertjes lijken als vanzelf te verschijnen op plaatsen waar ik kijk en al snel heb ik een cirkel van veertjes gevormd. Veertjes staan voor mij symbool voor het volgen van mijn intuïtie, ofwel het in verbinding staan met de heilige geest.
In een flits weet ik wat in het hart van de mandala gaat komen. Aan het begin van de dag gaf Marjon een rondleiding door het huis en in een van de kamers zag ik een kaartendeck van Gaia. In een intuïtieve ingeving trok ik een kaart: Het Wonder van het Hart. Wat een prachtige kaart, waarvan ook de uitleg wonderwel past bij waar ik nu sta en heen wil. Deze kaart heeft me de hele dag begeleid en plaats ik nu als vanzelfsprekend in het hart van mijn mandala. Met wat bloemen, appels, peren, afgebroken paddenstoelen en bladeren kleed ik de mandala nog wat verder aan en dan is ie klaar.

De boom in het hart
De volgende stap is het lopen van het labyrint, met de mandala als leidraad. In het midden van het labyrint staat een boom. En heel toevallig staat ook in het midden van mijn mandala een boom: op de kaart ‘Het Wonder van het Hart’. Voordat ik het labyrint ga lopen, plaats ik de kaart in het centrum ervan. Dus de boom bij de boom, als het hart van mijn reis door het labyrint. Ik weet niet hoe het pad zal lopen en loop elke stap met aandacht, niet wetende wat me onderweg zal gebeuren. Hé, daar vind ik een mooi bloempje op mijn pad. Ik pluk het, bekijk het aandachtig en ik loop weer verder. Goh, een veertje. Een mooi geel blad. En dan: de mooiste veer uit de tuin. Zo verzamel ik spontaan allerlei materialen die ook deel uitmaken van mijn mandala. Zonder daarnaar op zoek te zijn, vind ik ze. Als ik bij de boom met mijn kaart aankom, leg ik er alles met aandacht neer, als een soort offer. Ik sta een tijd dankbaar stil en maak een rondje om de boom. In flow loop ik snel het pad weer terug. Bij de uitgang van het labyrint neem ik rustig tijd om dankbaar terug te kijken op de reis.

Een kostbare schat
Naast de materialen voor mijn mandala, vind ik een kostbare schat in de parkachtige tuin. Een prachtige zilveren ring met een grote steen, die ik eerder die dag nog aan de hand van Marjon had gezien. Zomaar in het gras. Gevonden door mij zonder te zoeken, want zowel Marjon als ik wisten niet dat ie zoek was. Even overweeg ik bij wijze van grap hem middenin mijn mandala te leggen, zodat Marjon hem vindt als we het programma vervolgen. Maar nee, dat voelt niet goed, hij hoort daar niet, hij hoort bij Marjon. Hoewel ze die grap wel had kunnen waarderen, schatert ze uit, voor even de stilte doorbrekend.