Loslaten

Laatst las ik het boek De Alchemist van Paulo Coelho. Een bepaalde passage in het boek verbaasde me enorm. De hoofdpersoon kreeg twee kostbare edelstenen van een koning. Een zwarte en een witte. Bij het nemen van een besluit, kon hij deze stenen raadplegen. De zwarte betekende ‘ja’, de witte ‘nee’. Op een dag stelde hij zichzelf een vraag en wilde de stenen uit zijn reistas pakken. Op dat moment vielen ze door een gat op de grond. Wetende dat er een gat in zijn tas zat, stopte hij ze terug. Hij overwoog zelfs niet het gat dicht te naaien. ‘Zo konden de stenen altijd ontsnappen, als ze dat wilden.’ Deze passage triggerde me, maar ik stond er verder niet lang bij stil.

Zinvol toeval
De volgende dag ging ik naar de supermarkt en stopte de boodschappen in mijn tas. Toen ik de winkel uitliep, rolden er boodschappen over de vloer. Wat bleek? Er zat een scheur in de tas. Ok, dat kan een keer gebeuren… De dag erna ging ik naar een drogist en stopte de boodschappen in een nieuw plastic tasje. En ja, weer zat er een scheur in en verloor ik onderweg spullen. Toen herinnerde ik me deze passage in het boek. Blijkbaar was er iets dat me hier tot twee keer toe in twee dagen op wilde wijzen.

Actueel thema
‘Loslaten’ is een actueel thema in mijn leven. Tijdens een personeelsbijeenkomst over de reorganisatie op mijn werk werd de spreuk van Loesje geciteerd: ‘Als je loslaat, heb je twee handen vrij’.

Ook de passage in het boek van Paulo Coelho gaat over durven loslaten. De hoofdpersoon hoefde de edelstenen alleen te gebruiken als hij ‘de tekens niet kon vinden’. Maar hij besloot zelf zijn beslissingen te nemen. En niet te vluchten voor zijn eigen lot. Hij had de edelstenen (ofwel zekerheden) dus niet nodig. Loslaten wil niet zeggen dat je je zekerheden kwijtraakt. Beide edelstenen zaten aan het eind van de reis nog steeds in zijn tas. Sterker nog: hij vond op zijn eindbestemming een schatkist vol edelstenen, waaraan hij de twee edelstenen kon toevoegen.