Het is zaterdag 18 oktober 2014. We zitten in de auto, mijn man, zoon van 10 en ik. We zijn onderweg naar het Marechausseemuseum. Even de zinnen verzetten!

Stephan, de man van mijn zus is dan al lange tijd ziek. In juli 2013 kreeg hij de diagnose Non-Hodgkin, in een agressieve en zeer snelgroeiende variant. Reeksen van chemo’s en bestralingen volgden, maar allen zonder blijvend resultaat. Hij doorstond de chemo’s als een ware held, kluste tussen de chemo’s door in het nieuwe huis en werkte wanneer hij maar enigszins kon. In de zomer van dit jaar bleek dat geen enkele behandeling baatte. Begin september werd hij na een wekenlange opname met wederom vele zware chemo’s vanuit het ziekenhuis naar huis gestuurd: hij was officieel uitbehandeld. Vanaf dat moment ging hij hard achteruit. Hij leefde nog toe naar de bruiloft van goede vrienden, maar daarna ging hij nog harder achteruit.

In de week van 13 oktober werd de pijn voor hem ondraaglijk. Hij lag inmiddels in een ziekenhuisbed in de kamer, waar mijn zus en hun twee zonen hem met veel liefde en aandacht verzorgden. De pijn was hels en niemand was dan ook verbaasd dat Stephan op donderdag 16 oktober aangaf dat hij wilde dat de pijn zou stoppen. De huisarts zette daarop het euthanasieproces in werking en op vrijdagavond gingen alle seinen op groen: Stephan mocht zelf aangeven wanneer hij klaar is om te gaan. Hij besluit dan dat het op zaterdag 18 oktober om 14.00 uur gaat gebeuren. Hij wil dit in alle rust en stilte met zijn gezin doen, dus familie en vrienden weten de datum en het tijdstip niet.

En zo zaten wij op die zaterdag onwetend in de auto, onderweg naar Buren. Om 11.00 uur is het nieuws op de radio met updates over de situatie met IS en een groot ongeluk dat op de snelweg is gebeurd. Na het nieuws is er om 11.05 uur weer muziek. Meatloaf met ‘Paradise by the dashboard light’. Ik denk meteen aan Steef – zoals wij hem altijd noemen: dit is één van zijn favoriete nummers. Na Meatloaf komt U2 met ‘With or without you’. ‘Hé, weer Steef’, denk ik. Het volgende nummer is van The Eagles. ‘Hé, weer Steef!’, denk ik, me inmiddels verbazend over deze reeks van Steef’s favoriete muziek. We rijden door en hebben een leuke middag in het Marechausseemuseum.

Als we ’s middags thuis zijn, belt mijn zus: Steef is overleden. Hij had zo’n vreselijke nacht gehad dat hij mijn zus had gevraagd om de afspraak met de huisarts te vervroegen. Gelukkig kon dat, de huisarts kwam eerder. En zo kwam het dat Steef ’s ochtends vredig en in alle rust overleed. Om precies te zijn om 11.05 uur, de exacte tijd waarop ‘zijn’ muziek op de radio begon.

Ik vertel dit verhaal in de dagen die volgen meerdere keren en iedere keer is de toehoorder verbaasd over deze toevalligheid. Een paar dagen later is zijn uitvaart. De rouwauto is een echte ‘Steef’-auto: een grote donkerrode Amerikaan, een Cadillac. Als de auto voor de deur staat, zien we dat in het kenteken van de auto twee letters staan en dat zijn de initialen van Steef: SJ.

We weten het nu zeker: toeval bestaat niet.

Nicoline Huizinga
PersonalEyes
Nicoline Huizinga

Gratis e-book ‘De betekenis van toeval’

In dit gratis e-book lees je over de betekenis van de verschillende levels van toeval. Meld je aan en je ontvangt ook mijn inspiratiemail.

Laat je verwonderen!